دست نوشته ی یک دختر 22 ساله
قمار زندگی
ای روزگار از تو گله ای نمی کنم
که تمام گله هایم از خودم است و از این بیست و دو سال ...
های سرنوشت به هوش باش که از توکینه ای به دل ندارم
که از ماست که بر ماست
گر چه می دانم در این دوئل بیست و دو ساله
بیست و دو سال پیر ترم کر دیـــــــ...
بیست و دو سال شکسته ترم کردیـــــــ..
بیست و دو سال مغلوبم کردیــــــــ...
و من بیست و دو سال بازنده ات بودم !!!
ولی هیچ خورده ای بر تو ندارم که خود کرده را هیچ تدبیر نیست !!!
که خودم بودم که تمام شادی کودکانه ام را همه ی شور و نشاط
جوانی ام را وهمه ی
گنجینه های یک عمر زندگیم را در قمار با تو باختم!!!
و... من مانده ام و این دستان سراسر تهیـــ
و حالا نمیدانم دگر چه بهایی بر این چنگ از بیش باخته باید بدهم ؟؟؟؟
خوب می دانم که تقصیر از من بود
خودم بودم که خواستم آینده ام را تغییر بدهم!
خودم بودم که خواستم با همین دستان کوچک سنگ سنگ بنای زندگی ام را بسازم!!
ولی کن .......... و صد افسوس!!!
و خوب می دانم بزرگترین اشتباهم را
فراموش کردن این رسم دیرین روزگار
سوختن ساختن را !!!