دل نوشته های ســــوشـــــیانا

خداوندا                          

ای معبودم

                ای سزاوار  ستایش

ای پرستیده شده

من این موجودیت خاکی  این حقیر و کوچک

از سرزمینی خاکی تر از ان

دست هایم را  به سوی  عرش کبریایت

                                           به سوی ملک پادشاهیت  سوق می دهم

باشد که نگاهی ازآن کرسی پادشاهی  

بر  این گدای در گاهت بیافکنی

خداوند

با تو می گویم  سر  دلم را که ندارم  در این انبوه آدم ها

                     هیچ کس را که شنوای رازم باشد و کسی را  مانوس اسرار

 خداوندم

چندیست  که گرد غبار غم دلم را فرا گرفته

                                         و در چنگال گناه به اسارت کشیده شده ام

و شیطان

             آن رجیم شده ی در گاهت را می گویم

             همان که روزی از برای هم چو منی

             مغضوبت گشت

             همان که عهد و قسمش  ددشمنی من است با تو

                       با همه نا مهربا نیش

                       رفیق و همدمم شده

بارلاها...

بر گیر این دستان  تهی و نا توان را

که جز تو نمی یابم  کسی  بخشاینده گناه و مستور کننده ی زشتیها

گفته بودی صدبار گر توبه شکستی باز آی

 هر چند می دانم  شمار توبه هایم  فزون است

                              و عهد شکنی هایم افزون تر از آن

                                                                       و سزاوار جباریتت

ولی لیک خوب می دانم که گستره ی مهربانیت را هیچ نتوان اندازه کرد

و رحمانیتت را هیچ قلمی را تاب املا کردن نیست

و هنوز به گوشم شنواست که گفته بودی

                                   نا بخشودنی ترین گناه نا امیدی از مهربانی توست

مهربانا

دستم را برگیر

توبه ام را مقبول 

ودعایم را مسجوب گردان

                            با امید به رحمانیتت آمین می گویم

                                                               یا الرحمن الراحمین